ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ

Γύρω σου η πλάση, όλα είν' αδρά, παρθενικά, πηγαία
το Φως, η Θέα,
κι άλλη μια πλάση δέρνεται στην άκρη μιας αβύσσου,
νύχτα, η ψυχή σου.

.......................

Πούθ' έρχεσαι; που θες να πας; και που με πας εμένα;
Σε μια πατρίδα με γυρνάς ή σέρνεις με στα ξένα;
Τι απάνου από την ξενητιά κι απάνου απ' την πατρίδα
και αρχή και τέλος, η ομορφιά και αστέρι και πυξίδα.

.......................

Η τρισελεύθερη ψυχή στο σώμα κλειστή; Εκείνη
των όλων αφρός, η άμετρη, στο μέτρο, στο κομμάτι;
Το σώμα υπάρχει στην ψυχή, και των ματιών του κάτι
θεοπρόβλητο, είναι από της ψυχής την απεραντοσύνη.

.......................

Σκύψε μεσ' στο βιβλίο σου, μη ζητάς
προβλήματα, ρωτήματα, όλα να τα καταλάβης
μόνο την καρδιά σου να ρωτάς
μην παύης...

"Νύχτες του Φήμιου."

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ.

A CHRISTMAS CAROL

://www.youtube.com/v/qh_fUMgFomk&hl=en_US&fs=1&">

ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

Σὲ λίγο, ἕνα ἄλλο φάντασμα, τυλιγμένο στὴν ὁμίχλη, προχώρησε ἀργὰ πρὸς τὸν Σκροῦτζ. Παρατήρησε ὅτι τὸ Πνεῦμα αὐτὸ φοροῦσε μία τεράστια μαύρη κάπα καὶ μία κουκούλα ποὺ τοῦ ἔκρυβε ἐντελῶς τὸ πρόσωπο. Ὁ Σκροῦτζ παραλίγο νὰ λιποθυμήσει ἀπὸ τὸν τρόμο του.

«θὰ πρέπει νὰ εἶσαι τὸ Χριστουγεννιάτικο Πνεῦμα τοῦ Μέλλοντος», ψιθύρισε. «Τί μοῦ ἐπιφυλάσσει τὸ μέλλον; Ἴσως ν᾿ ἀλλάξω... Εἶμαι ἕτοιμος νὰ σὲ ἀκολουθήσω».

Παρὰ τὰ γενναῖα του λόγια, ὁ Σκροῦτζ φοβόταν τόσο πολὺ αὐτὸ τὸ φάντασμα, ὥστε τὰ πόδια του ἄρχισαν νὰ τρέμουν. Δὲν μποροῦσε νὰ κάνει βῆμα. Τὸ Πνεῦμα παρέμεινε ἀκίνητο περιμένοντας ὑπομονετικὰ τὸν Σκροῦτζ μέχρι νὰ συνέλθει. Ἔπειτα κινήθηκε ἀθόρυβα. Καὶ ὁ Σκροῦτζ τὸ ἀκολούθησε σὰν νὰ τὸν τύλιξε ἡ κάπα τοῦ Πνεύματος, ποὺ τὸν παρέσυρε στὸ ἄγνωστο.

Κοσμοσυρροὴ καὶ ὀχλαγωγία στὸ χρηματιστήριο. Τὸ Πνεῦμα μὲ τὸν Σκροῦτζ ἀνάμεσα στοὺς χρηματιστὲς καὶ στοὺς ἐμπόρους. «Πότε πέθανε;» ρώτησε κάποιος ἀπὸ τὸ πλῆθος. «Χθὲς βράδυ, νομίζω», ἀπάντησε ἕνας ἄλλος. «Δὲν πιστεύω νὰ πάτησε κανεὶς στὴν κηδεία του», σχολίασε ἕνας τρίτος. «Ἐπιτέλους ξεκουμπίστηκε... Τὸν σιχαίνονταν ὅλοι!».

Ὁ Σκροῦτζ ἔνιωσε οἶκτο γι᾿ αὐτὸν ποὺ μιλοῦσαν. Ἀναρωτήθηκε γιὰ ποιὸ λόγο νὰ τὸν ἔφερε τὸ Πνεῦμα σὲ τοῦτο τὸ μέρος. Ἔπειτα ἀναγνώρισε κάποιον ἄλλο χρηματιστὴ στὴ συνηθισμένη του θέση. Μάταια ὅμως ἔψαξε νὰ βρεῖ καὶ τὸν ἑαυτό του.

«Ἴσως», σκέφτηκε, «ὁ Σκροῦτζ τοῦ μέλλοντος θὰ παρατήσει τὶς συναλλαγὲς καὶ θὰ στραφεῖ πρὸς ἄλλες δραστηριότητες...».

Γύρισε νὰ ρωτήσει τὸ Πνεῦμα. Ἀλλὰ ἐκεῖνο ἐξακολουθοῦσε νὰ σωπαίνει. Σήκωσε μόνο τὸ χέρι καὶ ἔδειξε μὲ τὸ μακρύ του δάχτυλο πρὸς κάποια κατεύθυνση. Ἦταν καιρὸς νὰ συνεχίσουν τὸ ταξίδι τους. Ὁ γέροντας ἔνιωσε νὰ διαπερνᾶ τὴ ραχοκοκαλιά του κρύος ἱδρώτας.

Ἔφτασαν σὲ μία κακόφημη γειτονιὰ τῆς πόλης. Ὁ Σκροῦτζ δὲν εἶχε ξαναπατήσει τὸ πόδι του ἐκεῖ. Στὴν ἄκρη ἑνὸς βρώμικου στενοῦ βρισκόταν ἕνα ἄθλιο καταγώγιο-φωλιὰ λωποδυτῶν! Μέσα, τρεῖς κλέφτες, ἕνας ἄντρας καὶ δυὸ γυναῖκες, μὲ τρύπια ροῦχα, μοιράζονταν τὴ λεία τους. Οἱ πεταμένες πάνω στὸ πάτωμα κουρτίνες ἦταν ἴδιες μ᾿ ἐκεῖνες τῆς κρεβατοκάμαρας τοῦ Σκροῦτζ.

«Καλὰ ποὺ κάναμε καὶ τὰ ἁρπάξαμε», κακάρισε ἡ μία γυναίκα. «Ἔτσι κι ἀλλιῶς, κανεὶς δὲν πρόκειται νὰ ἐνδιαφερθεῖ γιὰ τὰ πράγματά του», πρόσθεσε ὁ ἄντρας.

«Ἂ τὸ γέρο-τσιγκούνη», ἔβρισε ἡ ἄλλη γυναίκα. «Ἂν ἦταν ἐντάξει ἄνθρωπος, κάποιος θὰ βρισκόταν δίπλα του τὴν ὥρα ποὺ πέθαινε». Ὁ Σκροῦτζ παρακολουθοῦσε ἀηδιασμένος τὴν κουβέντα τους. «Πνεῦμα», φώναξε. «Πᾶμε νὰ φύγουμε, σὲ παρακαλῶ, ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἀπαίσιο μέρος». Ἀλλὰ ἡ σιωπὴ τοῦ Πνεύματος τοῦ πάγωσε τὸ αἷμα.

«Πνεῦμα», κλαψούρισε ὁ Σκροῦτζ, «βοήθησέ με νὰ ξεχάσω τούτη τὴ θλιβερὴ σκηνή. Πήγαινέ με σ᾿ ἕνα μέρος ὅπου οἱ ἄνθρωποι μιλοῦν εὐγενικὰ γιὰ τοὺς νεκρούς...».

Τὸ Πνεῦμα τὸν ὁδήγησε τότε σὲ δρόμους γνωστούς, πίσω στὸ σπίτι τοῦ Μπὸμπ Κράτσιτ. Ἡ γυναίκα καὶ τὰ παιδιά του ἦσαν ὅλοι μαζεμένοι γύρω ἀπὸ τὴ φωτιά. Ὅμως τὸ φτωχικὸ δωμάτιο ἦταν παράξενα σιωπηλό.

«Δὲ θὰ ἀργήσει ὁ πατέρας σας», εἶπε ἡ κυρία Κράτσιτ. «Ἔχει καθυστερήσει μόνο λίγα λεπτά», εἶπε κάποιο ἀπὸ τὰ παιδιά. «Τοῦτες τὶς μέρες βαδίζει πιὸ ἀργά».

«Ἄχ!» ἀναστέναξε ἕνα ἄλλο. «Ὅταν κουβαλοῦσε τὸν Τὶμ στοὺς ὤμους ἐρχόταν τρεχάτος γιὰ τὸ σπίτι».

Ἐκείνη τὴ στιγμὴ ὁ Μπὸμπ Κράτσιτ μπῆκε στὸ σπίτι. Εἶχε τὰ μάτια κατακόκκινα σὰν νὰ εἶχε κλάψει. Χαιρέτησε ὅμως τρυφερὰ ἕνα-ἕνα τὰ παιδιά του. Ἔπειτα εἶπε: «Ποτὲ δὲν πρόκειται νὰ ξεχάσουμε τὸ μικρούλη μας τὸν Τίμ, ἔτσι; Ἡ ἀνάμνηση τοῦ τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς εὐγενείας του θὰ μᾶς κρατήσει γιὰ πάντα ἑνωμένους!».

«Ναί! Ναί!» φώναξαν τὰ παιδιά. «Ἔ, τότε, μὲ κάνετε νὰ νιώθω εὐτυχισμένος», ἀπάντησε ὁ Μπὸμπ «πολὺ εὐτυχισμένος!».

Ἀγκαλιάστηκαν ὅλοι. Καὶ δάκρυα γέμισαν τὰ μάτια τοῦ Σκροῦτζ.

«Πνεῦμα», εἶπε ὁ Σκροῦτζ, «σὲ λίγο θὰ χωρίσουμε. Δὲ θὰ μοῦ ἐξηγήσεις τὸ νόημα ὅλων αὐτῶν; θὰ ἤθελα νὰ δῶ καὶ τὴ δική μου πορεία στὸ μέλλον».

Ξαναβγῆκαν στὸ δρόμο καὶ προχωρώντας, βρέθηκαν ἔξω ἀπὸ τὸ γραφεῖο τοῦ Σκροῦτζ. Τὸ Πνεῦμα δὲν εἶχε πρόθεση νὰ σταματήσει. Τὸ μακρύ του δάχτυλο ἔδειχνε ἐμπρός.

«Σὲ παρακαλῶ, ἄφησε μὲ μία στιγμὴ νὰ δῶ πῶς θὰ εἶμαι στὸ μέλλον», ἱκέτευσε ὁ Σκροῦτζ. Τὸ Πνεῦμα κοντοστάθηκε σιωπηλό. Ὁ Σκροῦτζ κοίταξε ἀπὸ τὸ παράθυρο. Ἀναγνώρισε τὸ γραφεῖο του, ἀλλὰ ἡ ἐπίπλωση δὲν ἦταν πλέον ἡ δική του καὶ ὁ ἄνθρωπος ποὺ καθόταν στὴν πολυθρόνα δὲν ἦταν ὁ Σκροῦτζ! Τὸ Πνεῦμα, ἀμίλητο πάντα, προχώρησε. Ὁ Σκροῦτζ ἀκολούθησε τὰ βήματά του. Μετὰ ἀπὸ λίγο ἔφτασαν σὲ μία καγκελόπορτα. Ὁ Σκροῦτζ γούρλωσε τὰ μάτια. Ἦταν τὸ νεκροταφεῖο. Τὸ Πνεῦμα πῆγε καὶ στάθηκε ἐμπρὸς ἀπὸ ἕναν τάφο. Ὁ Σκροῦτζ πλησίασε τρέμοντας. Πάνω στὴν ταφόπλακα διάβασε χαραγμένο τὸ ὄνομά του: «ΕΜΠΕΝΕΖΕΡ ΣΚΡΟΥΤΖ».

«Μά, τότε, στὸ χρηματιστήριο θὰ πρέπει νὰ μιλοῦσαν γιὰ μένα», κλαψούρισε, «καὶ οἱ κλέφτες λήστεψαν, μόλις πέθανα, τὸ δικό μου σπίτι!».

«Πνεῦμα, βοήθεια, βοήθεια!» φώναξε. «Δὲν θέλω νὰ τελειώσει ἔτσι ἡ ζωή μου. Μπορῶ... θέλω νὰ τὴν ἀλλάξω. Τὰ μαθήματα τῶν τριῶν πνευμάτων δὲν θὰ πᾶνε χαμένα. Μπορεῖς νὰ ἀλλάξεις τὸ μέλλον μου;».

Πάνω στὴν ἀγωνία τοῦ ὁ Σκροῦτζ ἀγκάλιασε τὸ Πνεῦμα ἀπὸ τὴ μέση. Ἀλλὰ ἡ κάπα ἦταν ἄδεια -τὸ Πνεῦμα ἔγινε ἀτμός- καὶ ὁ Σκροῦτζ ἀγκάλιαζε στὴν πραγματικότητα τὸ κάγκελο τοῦ κρεβατιοῦ του! Ναί, τοῦ δικοῦ του κρεβατιοῦ! Βρισκόταν πάλι στὴν κρεβατοκάμαρά του. Ἀνακουφισμένος ἀπὸ τὴν ἀγωνία, κλαίγοντας καὶ γελώντας, ἔτρεξε νὰ ἀγγίξει τὶς κουρτίνες. Ἦταν ἐκεῖ, στὴ συνηθισμένη τοὺς θέση. Βάλθηκε νὰ χοροπηδᾶ σ᾿ ὅλο τὸ σπίτι γεμάτος εὐτυχία. Ὅλα ἦταν στὴ θέση τους! Τίποτα δὲν εἶχε ἀλλάξει! Καὶ τὴ μεγάλη του χαρὰ διέκοψαν μόνο οἱ καμπάνες τῶν ἐκκλησιῶν, ποὺ χτυποῦσαν χαρούμενες σ᾿ ὅλη τὴν πόλη.

CHARLES DICKENS

ΣΤΑ ΒΑΘΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ

«Στα βάθη της ψυχής μου»

Στὰ βάθη τῆς ψυχῆς μου, χαρίσματα θεϊκά,
Ὁλανοιγμένα νοιώθω δυὸ μάτια μυστικά.

Δὲν τὰ φωτίζει ὁ ἥλιος ποῦ λάμπει γιὰ τὴ γῆ
Καὶ πέρνουν φῶς ἀπ' ἄλλη πιο καθαρὴ πηγή.

Στὰ βάθη τῆς ψυχῆς μου, ποῦ πάθη ταπεινὰ
Δὲν ἔχουν τόπο, νοιώθω δυὸ μάτια φωτεινά.

Καὶ βλέπω τὰ κρυμμένα, τ' ἀθώρητα θωρῶ,
Τὸν ἄνθρωπο, τὴν πλάσι, τ' ἀστέρια, τὸν καιρό.

Στὰ βάθη τῆς ψυχῆς μου κ' ἐκεῖ ποῦ δὲ μπορεῖς
Ποτέ σου νἄμπῃς − νοιώθω δυὸ μάτια ὁλημερίς.

Χεροπιαστὰ ξανοίγω τὰ πλάσματα τοῦ νοῦ
Κ' ἐπάνω μου σκυμμένους ἀγγέλους τ' οὐρανοῦ.

Στὰ βάθη τῆς ψυχῆς μου τὰ μαῦρα − μὴ σκιαχτῇς!
Ὁλανοιγμένα νοιώθω δυὸ μάτια ὁλυνυχτίς.

Καὶ χώρα ξαντικρύζω μ' ἀσύγκριτη ὠμορφιά,
Μακρυὰ ἀπ' τὴν τρικυμία κι ἀπὸ τὴ συγνεφιά.

Στὰ βάθη τῆς ψυχῆς μου τὰ πλέον μυστικὰ
Ὁλανοιγμένα νοιώθω δυὸ μάτια ἁρμονικά.

Κι ὅλο μ' ἐκεῖνα βλέπω μιὰ λύρα μαγική…
Ὠϊμέ! τὰ δάχτυλά μου δὲ φτάνουν ὡς ἐκεῖ.

Στὰ βάθη τῆς ψυχῆς μου, ποῦ πάθη ταπεινὰ
Δὲν ἔχουν τόπο, βρίσκω δυὸ μάτια φωτεινά.

Καὶ βλέπω ἀγάλια ἀγάλια μπροστά μου νὰ περᾷ
Ὁ κόσμος τῶν ὀνείρων μὲ τὰ χρυσὰ φτερά.

Στὰ βάθη τῆς ψυχῆς μου δυὸ μάτια μυστικὰ
Τὰ νοιώθω ὁλανοιγμένα, χαρίσματα θεϊκά.

Διαβάζω 'ς τὸ βιβλίο τῆς φύσεως τὸ τρανὸ
Κάθε σβυστὸ ψηφίο καὶ νόημα σκοτεινό

Στὰ βάθη τῆς ψυχῆς μου, 'ς τὰ βάθη τὰ ἱερά,
Ὁλανοιγμένα νοιώθω δυὸ μάτια λαμπερά.

Τὰ περασμένα ἐμπρός μου διαβαίνουνε ξανά,
Καὶ δέχοντ' ἄλλο σχῆμα καὶ φῶς τὰ τωρινά.

Στὰ βάθη τῆς ψυχῆς μου τ' ἀμόλυντα γλυκὰ
Γλυκὰ ἀνοιγμένα νοιώθω δυὸ μάτια μυστικά.

Καὶ δείχνεται τὸ μέλλον ἀκόμα τὸ κρυφτὸ
Στὰ μάτια τῆς ψυχῆς μου 'σὰν ἀστραπὴ κι αὐτό.

Ἐκεῖ ποῦ ἡ σκύλα ἡ Ἔγνοια δὲν πάει, δὲν ἀλυχτᾷ,
Μέσ' 'ςτὴν ψύχή μου κρύβω δυὸ μάτια ὁλανοιχτά.

Μιὰ μέρα τ' ἄλλα μάτια, ποῦ εἶνε ἀπὸ γῆ πλαστά,
Θὰ λυώσουν μέσ' 'ς τὸ μνῆμα μὲ τὸ κορμὶ κλειστά.

Στὰ βάθη τῆς ψυχῆς μου ποῦ πάθη κοσμικὰ
Δὲν ἔχουν τόπο, νοιώθω δυὸ μάτια μυστικά.

Αὐτὰ δὲ θὰ κλεισθοῦνε ποτέ, δὲ θὰ χαθοῦν,
Ἐλεύθερα μιὰ μέρα γοργὰ θὰ φτερωθοῦν.

Τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μου, τὰ μάτια τὰ θεϊκά,
Ποῦ μέσα μου ἀνοιγμένα τὰ νοιώθω μυστικά,

Ψηλότερ' ἀπ' τ' ἀστέρια, 'ς τὸν ἕβδομο οὐρανό,
Θὲ ν' ἀνταμώσουν πάλι τὸ Φῶς τὸ ἀληθινό!

Τα μάτια της ψυχής μου.

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

SPANISH TRAIN.

There's a Spanish train that runs between
Guadalquivir and old Saville,
And at dead of night the whistle blows,
and people hear she's running still...

And then they hush their children back to sleep,
Lock the doors, upstairs they creep,
For it is said that the souls of the dead
Fill that train ten thousand deep!!

Well a railwayman lay dying with his people by his side,
His family were crying, knelt in prayer before he died,
But above his bed just a-waiting for the dead,
Was the Devil with a twinkle in his eye,
"Well God's not around and look what I've found,
this one's mine!!"

Just then the Lord himself appeared in a blinding flash of light,
And shouted at the Devil, "Get thee hence to endless night!!"
But the Devil just grinned and said "I may have sinned,
But there's no need to push me around,
I got him first so you can do your worst,
He's going underground!!"

"But I think I'll give you one more chance"
said the Devil with a smile,
"So throw away that stupid lance,
It's really not your style",
"Joker is the name, Poker is the game,
we'll play right here on this bed,
And then we'll bet for the biggest stakes yet,
the souls of the dead!!"

And I said "Look out, Lord, He's going to win,
The sun is down and the night is riding in,
That train is dead on time, many souls are on the line,
Oh Lord, He's going to win!.."

Well the railwayman he cut the cards
And he dealt them each a hand of five,
And for the Lord he was praying hard
Or that train he'd have to drive...
Well the Devil he had three aces and a king,
And the Lord, he was running for a straight,
He had the queen and the knave and nine and ten of spades,
All he needed was the eight...

And then the Lord he called for one more card,
But he drew the diamond eight,
And the Devil said to the son of God,
"I believe you've got it straight,
So deal me one for the time has come
To see who'll be the king of this place,
But as he spoke, from beneath his cloak,
He slipped another ace...

Ten thousand souls was the opening bid,
And it soon went up to fifty-nine,
But the Lord didn't see what the Devil did,
And he said "that suits me fine",
"I'll raise you high to a hundred and five,
And forever put an end to your sins",
But the Devil let out a mighty shout, "My hand wins!!"

And I said "Lord, oh Lord, you let him win,
The sun is down and the night is riding in,
That train is dead on time, many souls are on the line,
Oh Lord, don't let him win..."

Well that Spanish train still runs between,
Guadalquivir and old Saville,
And at dead of night the whistle blows,
And people fear she's running still...
And far away in some recess
The Lord and the Devil are now playing chess,
The Devil still cheats and wins more souls,
And as for the Lord, well, he's just doing his best...

And I said "Lord, oh Lord, you've got to win,
The sun is down and the night is riding in,
That train is still on time, oh my soul is on the line,
Oh Lord, you've got to win..."


CHRIS DE BURGH

STAIRWAY TO HEAVEN

"Stairway To Heaven"

There's a lady who's sure all that glitters is gold
And she's buying the stairway to heaven.
When she gets there she knows, if the stores are all closed
With a word she can get what she came for.
Ooh, ooh, and she's buying the stairway to heaven.

There's a sign on the wall but she wants to be sure
'Cause you know sometimes words have two meanings.
In a tree by the brook, there's a songbird who sings,
Sometimes all of our thoughts are misgiven.
Ooh, it makes me wonder,
Ooh, it makes me wonder.

There's a feeling I get when I look to the west,
And my spirit is crying for leaving.
In my thoughts I have seen rings of smoke through the trees,
And the voices of those who stand looking.
Ooh, it makes me wonder,
Ooh, it really makes me wonder.

And it's whispered that soon if we all call the tune
Then the piper will lead us to reason.
And a new day will dawn for those who stand long
And the forests will echo with laughter.

If there's a bustle in your hedgerow, don't be alarmed now,
It's just a spring clean for the May queen.
Yes, there are two paths you can go by, but in the long run
There's still time to change the road you're on.
And it makes me wonder.

Your head is humming and it won't go, in case you don't know,
The piper's calling you to join him,
Dear lady, can you hear the wind blow, and did you know
Your stairway lies on the whispering wind.

And as we wind on down the road
Our shadows taller than our soul.
There walks a lady we all know
Who shines white light and wants to show
How everything still turns to gold.
And if you listen very hard
The tune will come to you at last.
When all are one and one is all
To be a rock and not to roll.

And she's buying the stairway to heaven.

LED ZEPPELIN

Αφιερωμένο στον αγαπητό μου φίλο Παρείσακτο.

ΣΚΑΚΙ

Σκάκι

Ι
Συγκεντρωμένοι οι παίχτες νύχτα μέρα
καθοδηγούν τα αδιάφορα τα πιόνια.
Ως το πρωί θα κλείνει η σκακιέρα
δύο χρώματα που αντιμάχονται αιώνια.
Μέσα, τα πιόνια αναδίδουν μια προσήλωση
μαγευτική: ευκίνητα άλογα, πύργοι ομηρικοί,
βασιλιάς στα μετόπισθεν, η βασίλισσα πάνοπλη,
στρατιώτες επίμονοι, διαγώνιοι αξιωματικοί.
Μα κι όταν αποσύρονται οι παίχτες,
από το χρόνο πιά εξαντλημένοι,
η δράση εξακολουθεί και επιμένει.
Απ΄την Ανατολή έχει ο πόλεμος αυτός ανάψει.
Το δίχτυ του σ' ολόκληρη τη γή απλώνει.
Μα ούτε η μια παρτίδα ούτε η άλλη δεν τελειώνει.

ΙΙ
Φρενιασμένη βασίλισσα, πύργος ευθύς, αξιωματικός
λοξός, στρατιώτης πολυμηχανος, βασιλιάς ασθενικός
ψάχνονται στο ασπρόμαυρο πεδίο του αοράτου
να συγκρουστούν σιωπηλά μέχρι θανάτου
Δεν ξέρουν πως το αποφασισμένο χέρι
του παίχτη τους ρυθμίζει την πορεία τέλεια,
δεν ξέρουν καν πως μια ασύλληπτη νομοτέλεια
τις αποφάσεις και τη διαδρομή τους περιφέρει.
Αλλά κι ο παίχτης είναι επίσης ένας αιχμάλωτος
μιας άλλης σκακιέρας με νύχτες μαύρες
(η έκφραση είναι του Ομάρ) και άσπρες μέρες.
Ο Θεός ελέγχει τον παίχτη κι ο παίχτης τα πιόνια
Μα τάχα ποιός θεός, πίσω από το Θεό, κινεί αιώνια
τα νήματα του χρόνου, του ονείρου και της αγωνίας;


Χόρχε Λούις Μπόρχες

Μετάφραση: Δημήτρης Καλοκύρης

ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑ.Ο Μύθος του Ηρός.

Όπως είναι γνωστό ο Πλάτων αγαπά να αφηγήται με μύθους τα πιο παράδοξα των διαλόγων του. Με τον μύθο του Ηρός λοιπόν τελειώνει η "Πολιτεία".

Ο Ηρός σκοτώθηκε στον πόλεμο και το σώμα του έμεινε άταφο για 12 ημέρες. Όταν πήγαν να το θάψουν, ξαναγύρισε στηνζωή και διηγήθηκε όσα είδε εκεί που είχε πάει.

Ήταν ένα σταυροδρόμι μεταξύ ουρανού και γης και εκεί ήσαν καθισμένοι δικαστές που έστελναν τους δίκαιους δεξιά προς τον ουρανό, τους άδικους αριστερά, προς τα τάρταρα. Και συγχρόνως άλλες ψυχές ανέβαιναν από την γη και άλλες κατέβαιναν από τον ουρανό.

Κάθε ψυχή βασανίζονταν για τα αδικήματα που είχε κάνει και ευδαιμονούσε για τις ευεργεσίες και την διακαιοσύνη που είχε ασκήσειο στον επίγειο βίο. Κάθε ψυχή διάλεγε τον τρόπο του μελλοντικού βίου της, αλλά οι πιο πολλές δεν γνώριζαν να διαλέξουν σωστά. Τις περισσότερες φορές την εκλογή κανόνιζαν οι συνήθειες και οι εντυπώσεις της προηγούμενης ζωής.

Όταν ο καθένας διάλεγε τον μελλοντικό βίο του, παρουσιάζονταν στις τρείς μοίρες τη Λάχεση, την Κλωθώ και την Άτροπο, που ήσαν κόρες της Ανάγκης. Κατόπιν έπινε από το νερό της Λήθης, λησμονούσε τα προηγούμενα και προχωρούσε με μια νέα γέννηση.

Πλάτων, Πολιτεία.

Ο ΔΕΛΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ

Ο ΔΕΛΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ

Τον κιθαρίσει κλυτόν παίδα μεγάλου Διός
ερώ σ' άτε παρ' ακρονιφή τόνδε πάγον ...

Εσένα τον κιθαριστή τον κοσμοξακουσμένο
θα ψάλω, του τρανού Διός Εσένα το βλαστάρι,
τα λόγια Σου τ' αθάνατα θα τραγουδήσω, εκείνα
που φανερώνεις, ω Θεέ, για τους ανθρώπους όλους,
κοντά στο χιονοστέφανο το βράχο! Θα κηρύξω
το μαντικό τον τρίποδα πως ώρμησες και πήρες,
τον τρίποδα, που ο δράκοντας ο επίβουλος κρατούσε
σφυρίζοντας, αλύπητος και πως με το δοξάρι
του τρύπησες το παρδαλό, το στρηφογυρισμένο
κορμί! Και πως εκράτησες παράλυτο μπροστά Σου,
μ΄ όλη του την παλληκαριά, τον άπιστο Γαλάτη!
Του βροντερού Διός Εσείς πανώριες θυγατέρες,
που ορίζετε πυκνόδεντρο τον Ελικώνα, ελάτε,
και με τραγούδια, με χορούς, υμνείτε, διαλαλείτε
τ' αδέρφι Σας το θεικό, το χρυσομάλλη Φοίβο.
Απάνου εκεί στου Παρνασσού τους δίκορφους στους θρόνους
στα κρυσταλλένια τα νερά της Κασταλίας προβάλλει
ανάμεσα στα Δελφικά τα πανηγύρια, αφέντης
του φημισμένου αυτού βουνού, του μαντικού του βράχου.
Και χαίρε, ω πολυδόξαστη, μεγάλη χώρα, Αθήνα,
της πολεμόχαρης θεάς λάτρισσα, ριζωμένη
σε γην απάνου ασάλευτη γι' αυτή σου τη λατρεία!
Καίει των ταύρων τα μηριά στους ιερούς βωμούς Του
ο Ηφαιστοε, και αραβικό θυμίαμα σκορπίζει
ψηλά ψηλά ως τον Ολυμπο μαζί με τη φωτιά Του.
Χίλια λαλήματα κι ο αυλός ο λυγερός κυλάει,
ύμνους κ' η γλυκερόφωνη χρυσή κιθάρα απλώνει
των Αθηναίων ο λαός, Θεέ, Σε προσκυνάει!
1894


ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

ΑΣΚΗΤΙΚΗ

Η ΠΡΑΞΗ
Α': ΣΧΕΣΗ ΘΕΟΥ ΚΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Η στερνή, η πιο ιερή μορφή της θεωρίας είναι η πράξη.
Όχι να βλέπεις πώς πηδάει η σπίθα από τη μια γενεά στην άλλη, παρά να πηδάς, να καίγεσαι μαζί της.
Η πράξη είναι η πλατύτερη θύρα της λύτρωσης. Αυτή μονάχα μπορεί να δώσει απόκριση στα ρωτήματα της καρδιάς. Μες στις πολύγυρες περιπλοκές του νου, αυτή βρίσκει το συντομώτερο δρόμο. Όχι βρίσκει. Δημιουργάει δρόμο, κόβοντας δεξά ζερβά την αντίσταση της λογικής και της ύλης.
Γιατί αγωνίστηκες πίσω από τα φαινόμενα κυνηγώντας τον Αόρατο; Γιατί όλη ετούτη η πολεμική, η ερωτική πορεία ανάμεσα από τη σάρκα σου, από τη ράτσα, από τον άνθρωπο, από τα φυτά κι από τα ζώα; Γιατί, πέρα από τους άθλους τούτους, ο γάμος ο μυστικός, ο τέλειος εναγκαλισμός, η βακχική μαινόμενη επαφή μέσα στο σκοτάδι και στο φως;
Για να φτάσεις άπ' όπου κίνησες. στο εφήμερο, παλλόμενο, μυστηριώδικο σημείο της ύπαρξης σου, με νέα μάτια, με νέα αυτιά, με νέα γέψη, όσφρηση κι αφή, με φρένα καινούρια.
Το βαθύ, ανθρώπινο χρέος μας είναι όχι να ξεδιαλύνουμε και να φωτίσουμε το ρυθμό της πορείας του Θεού, παρά να προσαρμόσουμε, όσο μπορούμε, μαζί του το ρυθμό της μικρής, λιγόχρονης ζωής μας. Έτσι μονάχα κατορθώνουμε να έχτελουμε κάτι αιώνιο εμείς οι θνητοί, γιατί συνεργαζόμαστε με κάποιον Αθάνατο. Έτσι μονάχα νικούμε τη λεπτομέρεια, τη θανάσιμη αμαρτία, νικούμε τη στενότητα του μυαλού
μας, μετουσιώνουμε τη σκλαβιά τουχωματένιου υλικού, που μας δόθηκε να δουλέψουμε, σ' ελευτερία.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

Ο ΜΑΓΙΚΟΣ ΑΥΛΟΣ. Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ.

Συμβολισμοί.

Το κεντρικό θέμα που αναπτύσσεται στο Μαγικό Αυλό είναι η δύναμη της αγάπης για τον άνθρωπο, θέτοντας ως πρότυπα τους κύριους χαρακτήρες του Ταμίνο και της Παμίνα, οι οποίοι κατορθώνουν χάρη στην αγάπη και με τη βοήθεια της μουσικής να ξεπεράσουν τις δοκιμασίες τους. Σχεδόν κάθε σκηνή και διάλογος μπορεί να ιδωθεί ως μία συμβολική αντιπαράθεση του καλού και ενάρετου με το κακό, ενώ την ίδια σύγκρουση, που δραματοποιείται έντονα χάρη στη μουσική, μεταφέρουν στο θεατή και οι εκ διαμέτρου αντίθετοι πρωταγωνιστικοί χαρακτήρες της Βασίλισσας της Νύχτας και του Ζαράστρο.

Η μάχη του καλού εναντίον του κακού, της αλήθειας έναντι του ψέματος, καθώς και η αναζήτηση των μεγάλων ιδανικών της ζωής προβάλλονται ως κύρια ηθικά διδάγματα. Η αρχική αποστολή του Ταμίνο μετατρέπεται σταδιακά σε μία ανάγκη βαθύτερης αναζήτησης της γνώσης και της διαφώτισης, η οποία όμως ικανοποιείται μόνο μέσα από δοκιμασίες, πριν φθάσει στην οριστική ανύψωση σε ένα ανώτερο επίπεδο ευτυχίας.

Η κριτική ερμηνεία του Μαγικού Αυλού εστιάζει στη σχέση του έργου με τις ιδέες του Ελευθεροτεκτονισμού και είναι ευρύτερα αποδεκτό πως περιέχει πληθώρα σχετικών συμβολισμών. Οι ερμηνείες του έργου υπό το πρίσμα του Τεκτονισμού χρονολογούνται ήδη από το 1794 και αρκετοί μουσικολόγοι έχουν διατυπώσει την άποψη πως πολλά από τα δρώμενα της όπερας βασίζονται σε πραγματικά τεκτονικά σύμβολα και τελετουργικά, τα οποία ήταν γνωστά τόσο στον Μότσαρτ όσο και στον Σικανέντερ. Ενδεικτικά παραδείγματα αποτελούν τα χορωδιακά μέρη του Ζαράστρο με τους ιερείς ή η τελετή μύησης του πρωταγωνιστή Ταμίνο.

Ο μυστικισμός του Μαγικού Αυλού αποδίδεται εξίσου στους Μότσαρτ και Σικανέντερ, καθώς έχει υποστηριχθεί πως οι μασονικοί συμβολισμοί του έργου δεν περιορίζονται μόνο στο λιμπρέτο, αλλά διαπνέουν επίσης τη μουσική του, αναγνωρίζοντας έτσι ως συνειδητή επιλογή τον αριθμό των προσώπων που χρησιμοποίησε ο Μότσαρτ ή ακόμα τους ρυθμούς, τα μέτρα των σκηνών και τις τονικότητες.

Ο μασονικός συμβολισμός θεωρείται ορατός στην έμφαση που δίνεται στον αριθμό τρία, στο σκηνικό που παραπέμπει στην Αρχαία Αίγυπτο, από την οποία αντλεί στοιχεία η μασονική τελετουργία, στα μυστήρια που συχνά συνδέονται με τη μύηση των μελών των τεκτονικών στοών, καθώς και στο χαρακτικό της πρώτης έκδοσης του λιμπρέτου.

Πηγή Βικιπαίδεια.

ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ

Έχεις μέσα σου ένα κομμάτι από τον Θεό.

Γιατί αγνοείς αυτή τη συγγένεια;

Τον έχεις μέσα σου και δεν αισθάνεσαι ότι Τον μολύνεις με ακάθαρτα διανοήματα και με ρυπαρές πράξεις;

Αν ήταν μπροστά σου ένα άγαλμα του Θεού, δεν θα τολμούσες να κάνης τίποτα απ'όσα κάνεις τώρα.

Και ενώ είναι ο ίδιος ο Θεός παρών μέσα σου και τα βλέπει όλα και τ'ακούει, δεν ντρέπεσαι να κάνης το κακό, μην έχοντας συναίσθηση του τι είναι η φύσις σου.

Εσύ που είσαι το κατασκεύασμα αυτού του Δημιουργού, θέλεις να το καταισχύνης; Και όμως ο Θεός όχι μόνον σε κατασκέύασε αλλά και σε εμπιστεύτηκε και παρέδωσε σε σένα τον εαυτό σου. Και εσύ δεν θα το θυμηθής αυτό, αλλά θα ντροπιάσεις την κηδεμονία σου;

Αν ο Θεός σου παρέδιδε ένα ορφανό, έτσι θα το παραμελούσες;

Εκείνος σου παρέδωσε τον εαυτό σου και είπε "Δεν είχα άλλον, που να τον εμπιστεύομουν περισσότερο από σένα, φύλαγε μου αυτόν τον άνθρωπο, όπως είναι η φύσις του:

Ταπεινόν, πιστόν, υψηλόφρονα, ατρόμητον, χωρίς πάθη, ατάραχον."

Και εσύ δεν θα του τον φυλάξης;

__

__

Επίκτητος, Έλληνας στωικός φιλόσοφος.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Aυτός που μάχεται και ασθμαίνει να ελευθερωθή,

Αυτός που πολεμά και για των άλλων την ελευθερία,

Aυτός που πέφτοντας σηκώνεται και προχωρεί,

Αυτός προσεύχεται.

Aυτός που όλους αγαπά και δεν μισεί κανέναν,

Αυτός που με τον πιο κακό μπορεί να φιλιωθή,

Αυτός που για μια αλήθεια μάρτυρας πεθαίνει,

Αυτός προσεύχεται.

Αυτός που μιαν αλήθεια θα υποδεχθή

Με το χαμόγελο και χωρίς να συνοφρυώση καμμία

Και που τολμά να την κρατήση έστω και μοναχός

Αυτός προσεύχεται.

Πηγή της δύναμης η φαντασία η τολμηρή,

Αέρας αδειανός η ικεσία.

Γενναία δράση, η μόνη προσευχή.

Annie Besant.

Παροιμίες της Κόλασης.

........

Ο δρόμος της υπερβολής οδηγεί στο παλάτι της Σοφίας.

Βούτα στον ποταμό αυτόν που αγαπάει το νερό.

Αυτός που στο προσωπό του δεν αναδίνει φώς, ποτέ δεν θα γίνει αστέρι.

Η πολυάσχολη μέλισσα δεν έχει χρόνο για θλίψη.

Κανένα πουλί δεν πετάει πολύ ψηλά, αν πετάει με τις δικές του φτερούγες.

Αυτό που τώρα αποδεικνύεται κάποτε μόνο το φανταζόνταν.

Ο αρουραίος, ο ποντικός, η αλεπού, το κουνέλι, κοιτάνε τις ρίζες. Το λιοντάρι, η τίγρη, το άλογο, ο ελέφαντας, κοιτάνε τους καρπούς.

Κάθε πράγμα που είναι πιστευτό είναι μια εικόνα της αλήθειας.

Όταν βλέπεις έναν Αετό, βλέπεις ένα κομμάτι του Πνεύματος, σήκωσε ψηλά το κεφάλι.

Ο κόρακας ήθελε να όλα να είναι μαύρα, η κουκουβάγια όλα να είναι άσπρα.

Η δημιουργία ενός μικρού λουλουδιού είναι μόχθος αιώνων.

........


William Blake. "Προφητικά."

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το έργο του Blake "Οι γάμοι του ουρανού και της γής.". Ένα από τα σημαντικότερα έργα του, όπου βλέπουμε την κριτική του συγγραφέα για τους συμβατικούς κώδικες και επίσης για το γεγονός ότι οι ηθικές αξίες είναι εντελώς πλαστές.

Το Χαμένο Σύμβολο ή ο Απωλεσθείς Λόγος.

Ο Dan Brown, για άλλη μια φορά, στο καινούργιο του βιβλίο, Το Χαμένο Σύμβολο, με έναν απλό τρόπο γραφής και μέσα από μια ιστορία κινηματογραφικών χαρακτήρων, μας περνάει σε μια ιδιαίτερα απλοποιημένη και κατανοητή από όλους μορφή, ορισμένες πανάρχαιες Αλήθειες.
Βλέπουμε πόσο μεγάλη έμφαση δίνει στην γλώσσα των Συμβόλων αλλά και στον τρόπο αποκωδικοποίησής τους. Σταδιακά γίνεται κατανοητό σε όλους μας πόσα Σύμβολα υπάρχουν γύρω μας, για τα οποία αγνοούμε όχι μόνο την σημασία τους αλλά και την ύπαρξη τους.

Σύμβολα πανάρχαια προερχόμενα από τους Αρχαίους Έλληνες ή Αιγυπτίους Μύστες οι οποίοι μέσω των Μυστηρίων (βλέπε Ελευσίνια, Καβείρια, Αιγυπτιακά κλπ) προσπαθούσαν να ανέβουν σε υψηλότερα επίπεδα κατανόησης και Γνώσης προκειμένου να φτάσουν στον απώτερο σκοπό του Ανθρώπου, την συνένωση με το Θείο.

Σύμβολα που όπως αναφέρει ο Brown χρησιμοποίησαν οι σύγχρονοι Ελευθεροτέκτονες προκειμένου και αυτοί με την σειρά τους περάσουν στην συλλογική συνείδηση την βασική πανάρχαια Αλήθεια, ότι ο μία είναι η Ανώτερη Δύναμη, άσχετα το πως την αποκαλεί η κάθε θρησκεία, δόγμα ή εσωτερική ομάδα, και ότι ο Άνθρωπος κατερχόμενος στο βάθος της συνειδησεώς του, ανακαλύπτοντας το σκοτεινό του κομμάτι, τότε και μόνο τότε μπορεί να ατενίσει μερικές ακτίνες Φωτός από το Ον από το οποίο προήλθε.

Όπως πολύ σωστά μας περιγράφει ο συγγραφέας πρέπει κανείς να κατέβει προκειμένου να μπορέσει να ανέβει σε κατάλληλο επίπεδο Συνειδητότητας προκειμένου να μπορέσει να ανακαλύψει το Χαμένο Σύμβολο ή την Χαμένη Λέξη όπως αναφέρει ο συγγραφέας, δηλαδή τον ΑΠΩΛΕΣΘΕΝΤΑ ΛΟΓΟ όπως θα λέγαμε σε σωστότερα Ελληνικά.

Ουριήλ.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

“Κάθε άνθρωπος είναι θεάνθρωπος, σάρκα και πνέμα· να γιατί το μυστήριο του Χριστού δεν είναι μονάχα μυστήριο μιας ορισμένης θρησκείας· είναι πανανθρώπινο· σε κάθε άνθρωπο ξεσπάει η πάλη Θεού και ανθρώπου και συνάμα η λαχτάρα της φίλιωσης. Τις περισσότερες φορές η πάλη αυτή είναι ασύνειδη, βαστάει λίγο, δεν αντέχει μια αδύνατη ψυχή να αντιστέκεται καιρό πολύ στην σάρκα· βαραίνει, γίνεται και αυτή σάρκα, κι ο αγώνας παίρνει τέλος. Μα στους υπεύθυνους ανθρώπους, που έχουν μερόνυχτα καρφωμένα τα μάτια τους στο ανώτατο Χρέος, η πάλη ανάμεσα στη σάρκα και στο πνέμα ξεσπάει χωρίς έλεος και μπορεί να βαστάξει ως το θάνατο.”

Από τον πρόλογο του Βιβλίου "Ο Τελευταίος Πειρασμός."
Νίκος Καζαντζάκης.


Ένα από τα σημαντικότερα βιβλία του μεγάλου αυτού συγγραφέα μας όπου στον προλογό του υπάρχει αυτό το απόσπασμα, το οποίο όχι μόνο μας προβληματίζει αλλά και κατορθώνει να μας εξηγήσει μέ λίγες προτάσεις την πραγματική μας μάχη στην πορεία μας προς το Φως.

ΠΙΣΤΕΥΩ

............Εκεί στην μοναξιά του Άθω, στη σκήτη ενος γέρου ερημίτη, άρχισα έναν αγώνα.
Πρώτα απ'όλα άσκησα το σώμα μου να υπακούει στο πνεύμα. Μήνες πολλούς του μάθαινα να αντέχη στο κρύο, στην πείνα, στην δίψα, στην αυπνία και σε κάθε στέρηση.
Ύστερα στράφηκα προς το πνεύμά, βυθισμένος σε οδυνηρήν αυτοσυγκέντρωση, ζήτησα να κατακτήσω μέσα μου τα μικρότερα πάθη, τις εύκολες αρετές, τις φθηνές πνευματικές χαρές, τις βολικές ελπίδες.
Τέλος, μια νύχτα, εσκίρτησα με μια μεγάλη χαρά, γιατί είχα δη το κόκκινο νήμα που είχε αφήσει πίσω του καθώς ανέβαινε -μέσα μας και σ'όλο το Σύμπαν- ένας κάποιος Πολεμιστής.
Είδα καθαρά τις ματωμένες πατημασιές του ν'ανεβαίνουν από την ανόργανην ύλη στη ζωή και άπό τη ζωή στο πνεύμα.

Νίκος Καζαντζάκης.


Αυτό είναι ένα απόσπασμα από το "Πιστεύω" του μεγάλου μας συγγραφέα που είχε γραφτεί το 1953 για να συμπεριληφθεί σε έναν τόμο των Ομολογιών Πίστεων που είχε δημοσιευτεί στην Αμερική.
Προσωπικά θεωρώ ότι όλο το κείμενο είναι μια από τις σημαντικότερες εσωτερικές προσεγγίσεις περί της εξελικτικής πορείας του ανθρωπίνου πνεύματος. Συγκεντρώνει όλη την σοφία των έργων του και ταυτόχρονα μας δείχνει την μεγάλη μάχη που γινόνταν μέσα του, κατά την πορεία του προς το Φως και την εναρμονησή του προς τον Παγκόσμιον Ρυθμόν......

ΣΟΦΙΑ ΙΣΧΥΣ ΚΑΛΛΟΣ ΑΓΑΠΗ

ΣΟΦΙΑ ΔΥΝΑΜΗ ΟΜΟΡΦΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ.

Σοφία και Δύναμη και Αγάπη και Ομορφιά,
σε κάποιαν άλλη γη, στο απάνου απ'όλα αστέρι,
θα ζήτε αδιάλυτη υπερούσια συντροφιά,
στοχειά, ριζώματα αξεχώριστα από χέρι.

Το υπέρτατο άστρο θα γομίζετε -ω χαρά-
καθώς ο αέρας μας γιομίζει εδώ, ποιός ξέρει!
και θα σας πίνη εκεί η ψυχή κάθε φορά
που θα διψά, καθώς το στόμα το κρυονέρι.

Πάντα βλέπω σ'εσάς, μ'εσάς ερωτευμένος
και όλο στιρφογυρνώ μακρυά σας κολασμένος
μεσ' στό θαμπό της από σάρκα ζωής δρολάπι.

Για να υψωθώ σ' εσάς -Ω πλήρωμα του χρόνου!-
στιγμές οι αιώνες του χοικού δαρμού και πόνου
θα μου είναι, Δύναμη, Ομορφιά, Σοφία και Αγάπη!


ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

ΤΟ ΠΑΝ

... Αν ο Κόσμος είναι το παν, το Σύμπαν, πρέπει στο παν να περιέχονται τα πάντα. Μ'άλλα λόγια, στον κόσμο, στο παν, περιέχονται όχι μόνο οι πραγματικότητες του Κόσμου, αλλά και οι άπειρες δυνατότητες, ακόμα και όσα είναι αδύνατα.
Κόσμος είναι ο φυσικός αλλά και ο μεταφυσικός κόσμος.
Και τα σύνορα που χωρίζουν το Φυσικό από τον Μεταφυσικό Κόσμο δεν μπορεί να είναι Φυσικά, γιατί αν ο Μεταφυσικός Κόσμος άρχιζε από εκεί που θα ήταν το τέρμα του Φυσικού, αν δηλαδή το Άπειρο άρχιζε από εκεί που τελείωνε το πεπερασμένο, τότε και το Άπειρο δηλαδή ο Μεταφυσικός Κόσμος, θα είχε μιαν αρχή.
Ότι όμως έχει αρχή, έχει και τέλος.
Το Άπειρο όμως δεν μπορεί να έχει ούτε αρχή, ούτε τέλος.
Τα σύνορα, λοιπόν, που χωρίζουν το Φυσικό από το Μεταφυσικό κόσμο δεν μπορεί να βρίσκονται παρά μέσα στον ενιαίο κόσμο, το Φυσικό και Μεταφυσικό.
Τα σύνορα, λοιπόν, πρέπει να βρίσκονται παντού.
Το παν υπάρχει παντού....
Είναι λοιπόν πολύ πιο βέβαιο ότι το Παν υπάρχει μέσα μας παρά ότι υπάρχει έξω από τον εαυτό μας.....................

ΑΛΗΘΕΙΑ

Όλα τα μέρη του Σύμπαντος είναι αλληλουφασμένα και συνδεδεμένα με έναν ιερό δεσμό, και τίποτα δεν υπάρχει χωριστό ή ασύνδετο από τα άλλα.
Η γενική σχέσις δίδει ενότητα και στολισμό στον Κόσμο. Διότι ο Κόσμος είναι Ένα. Υπάρχει μόνο ένα είδος ύλης, ένας Θεός που την διαποτίζει, ένας Νόμος που την κυβερνά, η κοινή λογική των ελλόγων όντων, και μια μόνον αλήθεια.

Μάρκος Αυρήλιος.

Αφιερωμένο στον Αγαπητό μου φίλο Παρείσακτο.

Η ΣΙΓΗ

ΠΙΣΤΕΥΩ Σ'ΕΝΑ ΘΕΟ, ΑΚΡΙΤΑ, ΔΙΓΕΝΗ, ΣΤΡΑΤΕΥΟΜΕΝΟ, ΠΑΣΧΟΝΤΑ, ΜΕΓΑΛΟΔΥΝΑΜΟ, ΟΧΙ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟ, ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΣΤ'ΑΚΡΟΤΑΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΣΤΡΑΤΗΓΟ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΦΩΤΕΙΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΣ ΤΙΣ ΟΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΟΡΑΤΕΣ.

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤ'ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΑ, ΕΦΗΜΕΡΑ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΠΟΥ ΠΗΡΕ Ο ΘΕΟΣ ΣΤΟΥς ΑΙΩΝΕΣ ΚΑΙ ΞΕΚΡΙΝΩ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΑΥΤΗ ΡΟΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΑΚΑΤΑΛΥΤΗ ΕΝΟΤΗΤΑ.

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟΝ ΑΓΡΥΠΝΟ ΒΑΡΥΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ, ΠΟΥ ΔΑΜΑΖΕΙ ΚΑΙ ΚΑΡΠΙΖΕΙ ΤΗΝ ΥΛΗ - ΤΗΝ ΖΩΟΔΟΧΑ ΠΗΓΗ ΦΥΤΩΝ ΚΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΤΟ ΧΩΜΑΤΕΝΙΟ ΑΛΩΝΙ, ΟΠΟΥ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΝΥΧΤΑ ΠΑΛΕΥΕΙ Ο ΑΚΡΙΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ.

"ΒΟΗΘΕΙΑ!" ΚΡΑΖΕΙΣ ΚΥΡΙΕ. "ΒΟΗΘΕΙΑ!" ΚΡΑΖΕΙΣ, ΚΥΡΙΕ ΚΙ ΑΚΟΥΩ.

ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΚΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΚΙ ΟΙ ΡΑΤΣΕΣ ΟΛΕΣ, ΚΙ ΟΛΗ Η ΓΗΣ, ΑΚΟΥΜΕ ΜΕ ΤΡΟΜΟ, ΜΕ ΧΑΡΑ, ΤΗΝ ΚΡΑΥΓΗ ΣΟΥ.

ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΑΚΟΥΝ ΚΑΙ ΧΥΝΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΣΕ ΛΥΤΡΩΣΟΥΝ, ΚΥΡΙΕ, ΚΑΙ ΛΕΝ: "ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΜΟΝΑΧΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ."

ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΣΕ ΛΥΤΡΩΣΑΝ, ΣΜΙΓΟΥΝ ΜΑΖΙ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ, ΚΑΙ ΛΕΝ : "ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ."

ΚΑΙ ΤΡΙΣΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΚΡΑΤΟΥΝ, ΚΑΙ ΔΕ ΛΥΓΟΥΝ, ΑΠΑΝΩ ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΤΟΥΣ, ΤΟ ΜΕΓΑ, ΕΞΑΙΣΙΟ, ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟ ΜΥΣΤΙΚΟ:

ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΑ ΤΟΥΤΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!

Νίκος Καζαντζάκης, Ασκητική.