ΠΙΣΤΕΥΩ

............Εκεί στην μοναξιά του Άθω, στη σκήτη ενος γέρου ερημίτη, άρχισα έναν αγώνα.
Πρώτα απ'όλα άσκησα το σώμα μου να υπακούει στο πνεύμα. Μήνες πολλούς του μάθαινα να αντέχη στο κρύο, στην πείνα, στην δίψα, στην αυπνία και σε κάθε στέρηση.
Ύστερα στράφηκα προς το πνεύμά, βυθισμένος σε οδυνηρήν αυτοσυγκέντρωση, ζήτησα να κατακτήσω μέσα μου τα μικρότερα πάθη, τις εύκολες αρετές, τις φθηνές πνευματικές χαρές, τις βολικές ελπίδες.
Τέλος, μια νύχτα, εσκίρτησα με μια μεγάλη χαρά, γιατί είχα δη το κόκκινο νήμα που είχε αφήσει πίσω του καθώς ανέβαινε -μέσα μας και σ'όλο το Σύμπαν- ένας κάποιος Πολεμιστής.
Είδα καθαρά τις ματωμένες πατημασιές του ν'ανεβαίνουν από την ανόργανην ύλη στη ζωή και άπό τη ζωή στο πνεύμα.

Νίκος Καζαντζάκης.


Αυτό είναι ένα απόσπασμα από το "Πιστεύω" του μεγάλου μας συγγραφέα που είχε γραφτεί το 1953 για να συμπεριληφθεί σε έναν τόμο των Ομολογιών Πίστεων που είχε δημοσιευτεί στην Αμερική.
Προσωπικά θεωρώ ότι όλο το κείμενο είναι μια από τις σημαντικότερες εσωτερικές προσεγγίσεις περί της εξελικτικής πορείας του ανθρωπίνου πνεύματος. Συγκεντρώνει όλη την σοφία των έργων του και ταυτόχρονα μας δείχνει την μεγάλη μάχη που γινόνταν μέσα του, κατά την πορεία του προς το Φως και την εναρμονησή του προς τον Παγκόσμιον Ρυθμόν......

ΣΟΦΙΑ ΙΣΧΥΣ ΚΑΛΛΟΣ ΑΓΑΠΗ

ΣΟΦΙΑ ΔΥΝΑΜΗ ΟΜΟΡΦΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ.

Σοφία και Δύναμη και Αγάπη και Ομορφιά,
σε κάποιαν άλλη γη, στο απάνου απ'όλα αστέρι,
θα ζήτε αδιάλυτη υπερούσια συντροφιά,
στοχειά, ριζώματα αξεχώριστα από χέρι.

Το υπέρτατο άστρο θα γομίζετε -ω χαρά-
καθώς ο αέρας μας γιομίζει εδώ, ποιός ξέρει!
και θα σας πίνη εκεί η ψυχή κάθε φορά
που θα διψά, καθώς το στόμα το κρυονέρι.

Πάντα βλέπω σ'εσάς, μ'εσάς ερωτευμένος
και όλο στιρφογυρνώ μακρυά σας κολασμένος
μεσ' στό θαμπό της από σάρκα ζωής δρολάπι.

Για να υψωθώ σ' εσάς -Ω πλήρωμα του χρόνου!-
στιγμές οι αιώνες του χοικού δαρμού και πόνου
θα μου είναι, Δύναμη, Ομορφιά, Σοφία και Αγάπη!


ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

ΤΟ ΠΑΝ

... Αν ο Κόσμος είναι το παν, το Σύμπαν, πρέπει στο παν να περιέχονται τα πάντα. Μ'άλλα λόγια, στον κόσμο, στο παν, περιέχονται όχι μόνο οι πραγματικότητες του Κόσμου, αλλά και οι άπειρες δυνατότητες, ακόμα και όσα είναι αδύνατα.
Κόσμος είναι ο φυσικός αλλά και ο μεταφυσικός κόσμος.
Και τα σύνορα που χωρίζουν το Φυσικό από τον Μεταφυσικό Κόσμο δεν μπορεί να είναι Φυσικά, γιατί αν ο Μεταφυσικός Κόσμος άρχιζε από εκεί που θα ήταν το τέρμα του Φυσικού, αν δηλαδή το Άπειρο άρχιζε από εκεί που τελείωνε το πεπερασμένο, τότε και το Άπειρο δηλαδή ο Μεταφυσικός Κόσμος, θα είχε μιαν αρχή.
Ότι όμως έχει αρχή, έχει και τέλος.
Το Άπειρο όμως δεν μπορεί να έχει ούτε αρχή, ούτε τέλος.
Τα σύνορα, λοιπόν, που χωρίζουν το Φυσικό από το Μεταφυσικό κόσμο δεν μπορεί να βρίσκονται παρά μέσα στον ενιαίο κόσμο, το Φυσικό και Μεταφυσικό.
Τα σύνορα, λοιπόν, πρέπει να βρίσκονται παντού.
Το παν υπάρχει παντού....
Είναι λοιπόν πολύ πιο βέβαιο ότι το Παν υπάρχει μέσα μας παρά ότι υπάρχει έξω από τον εαυτό μας.....................

ΑΛΗΘΕΙΑ

Όλα τα μέρη του Σύμπαντος είναι αλληλουφασμένα και συνδεδεμένα με έναν ιερό δεσμό, και τίποτα δεν υπάρχει χωριστό ή ασύνδετο από τα άλλα.
Η γενική σχέσις δίδει ενότητα και στολισμό στον Κόσμο. Διότι ο Κόσμος είναι Ένα. Υπάρχει μόνο ένα είδος ύλης, ένας Θεός που την διαποτίζει, ένας Νόμος που την κυβερνά, η κοινή λογική των ελλόγων όντων, και μια μόνον αλήθεια.

Μάρκος Αυρήλιος.

Αφιερωμένο στον Αγαπητό μου φίλο Παρείσακτο.

Η ΣΙΓΗ

ΠΙΣΤΕΥΩ Σ'ΕΝΑ ΘΕΟ, ΑΚΡΙΤΑ, ΔΙΓΕΝΗ, ΣΤΡΑΤΕΥΟΜΕΝΟ, ΠΑΣΧΟΝΤΑ, ΜΕΓΑΛΟΔΥΝΑΜΟ, ΟΧΙ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟ, ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΣΤ'ΑΚΡΟΤΑΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΣΤΡΑΤΗΓΟ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΦΩΤΕΙΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΣ ΤΙΣ ΟΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΟΡΑΤΕΣ.

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤ'ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΑ, ΕΦΗΜΕΡΑ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΠΟΥ ΠΗΡΕ Ο ΘΕΟΣ ΣΤΟΥς ΑΙΩΝΕΣ ΚΑΙ ΞΕΚΡΙΝΩ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΑΥΤΗ ΡΟΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΑΚΑΤΑΛΥΤΗ ΕΝΟΤΗΤΑ.

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟΝ ΑΓΡΥΠΝΟ ΒΑΡΥΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ, ΠΟΥ ΔΑΜΑΖΕΙ ΚΑΙ ΚΑΡΠΙΖΕΙ ΤΗΝ ΥΛΗ - ΤΗΝ ΖΩΟΔΟΧΑ ΠΗΓΗ ΦΥΤΩΝ ΚΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΤΟ ΧΩΜΑΤΕΝΙΟ ΑΛΩΝΙ, ΟΠΟΥ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΝΥΧΤΑ ΠΑΛΕΥΕΙ Ο ΑΚΡΙΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ.

"ΒΟΗΘΕΙΑ!" ΚΡΑΖΕΙΣ ΚΥΡΙΕ. "ΒΟΗΘΕΙΑ!" ΚΡΑΖΕΙΣ, ΚΥΡΙΕ ΚΙ ΑΚΟΥΩ.

ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΚΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΚΙ ΟΙ ΡΑΤΣΕΣ ΟΛΕΣ, ΚΙ ΟΛΗ Η ΓΗΣ, ΑΚΟΥΜΕ ΜΕ ΤΡΟΜΟ, ΜΕ ΧΑΡΑ, ΤΗΝ ΚΡΑΥΓΗ ΣΟΥ.

ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΑΚΟΥΝ ΚΑΙ ΧΥΝΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΣΕ ΛΥΤΡΩΣΟΥΝ, ΚΥΡΙΕ, ΚΑΙ ΛΕΝ: "ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΜΟΝΑΧΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ."

ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΣΕ ΛΥΤΡΩΣΑΝ, ΣΜΙΓΟΥΝ ΜΑΖΙ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ, ΚΑΙ ΛΕΝ : "ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ."

ΚΑΙ ΤΡΙΣΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΚΡΑΤΟΥΝ, ΚΑΙ ΔΕ ΛΥΓΟΥΝ, ΑΠΑΝΩ ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΤΟΥΣ, ΤΟ ΜΕΓΑ, ΕΞΑΙΣΙΟ, ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟ ΜΥΣΤΙΚΟ:

ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΑ ΤΟΥΤΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!

Νίκος Καζαντζάκης, Ασκητική.