ΠΙΣΤΕΥΩ

............Εκεί στην μοναξιά του Άθω, στη σκήτη ενος γέρου ερημίτη, άρχισα έναν αγώνα.
Πρώτα απ'όλα άσκησα το σώμα μου να υπακούει στο πνεύμα. Μήνες πολλούς του μάθαινα να αντέχη στο κρύο, στην πείνα, στην δίψα, στην αυπνία και σε κάθε στέρηση.
Ύστερα στράφηκα προς το πνεύμά, βυθισμένος σε οδυνηρήν αυτοσυγκέντρωση, ζήτησα να κατακτήσω μέσα μου τα μικρότερα πάθη, τις εύκολες αρετές, τις φθηνές πνευματικές χαρές, τις βολικές ελπίδες.
Τέλος, μια νύχτα, εσκίρτησα με μια μεγάλη χαρά, γιατί είχα δη το κόκκινο νήμα που είχε αφήσει πίσω του καθώς ανέβαινε -μέσα μας και σ'όλο το Σύμπαν- ένας κάποιος Πολεμιστής.
Είδα καθαρά τις ματωμένες πατημασιές του ν'ανεβαίνουν από την ανόργανην ύλη στη ζωή και άπό τη ζωή στο πνεύμα.

Νίκος Καζαντζάκης.


Αυτό είναι ένα απόσπασμα από το "Πιστεύω" του μεγάλου μας συγγραφέα που είχε γραφτεί το 1953 για να συμπεριληφθεί σε έναν τόμο των Ομολογιών Πίστεων που είχε δημοσιευτεί στην Αμερική.
Προσωπικά θεωρώ ότι όλο το κείμενο είναι μια από τις σημαντικότερες εσωτερικές προσεγγίσεις περί της εξελικτικής πορείας του ανθρωπίνου πνεύματος. Συγκεντρώνει όλη την σοφία των έργων του και ταυτόχρονα μας δείχνει την μεγάλη μάχη που γινόνταν μέσα του, κατά την πορεία του προς το Φως και την εναρμονησή του προς τον Παγκόσμιον Ρυθμόν......